روغن لاستیک، به عنوان یکی از مهمترین مواد در صنعت لاستیکسازی و نگهداری لاستیک، قدمتی طولانی در تاریخ تولید لاستیک دارد. این ماده ابتدا بهعنوان یک روانکننده و بهبوددهنده خواص لاستیک شناخته شد و به مرور زمان با پیشرفت فناوریهای صنعتی، نقش گستردهتری پیدا کرد. در ادامه به تاریخچه و تکامل استفاده از روغن لاستیک میپردازیم:
آغاز استفاده از روغنها در صنعت لاستیک
در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، با توسعه فرآیند تولید لاستیک طبیعی و مصنوعی، نیاز به موادی برای بهبود خواص مکانیکی و انعطافپذیری لاستیک افزایش یافت. در این دوره، روغنهای طبیعی مانند روغن کرچک و روغن نارگیل بهعنوان نرمکننده و روانکننده برای لاستیک استفاده میشدند.
ورود روغنهای معدنی و مصنوعی به صنعت لاستیک
با پیشرفت صنعت نفت در اوایل قرن ۲۰، صورت گرفت. روغنهای معدنی مانند روغن پارافین و روغنهای حاصل از فرآوری نفت خام جایگزین روغنهای طبیعی شدند. این روغنها به دلیل پایداری شیمیایی بالاتر، در صنعت لاستیک بسیار مورد استقبال قرار گرفتند.
در دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، با اختراع لاستیک مصنوعی و تولید انبوه آن، استفاده از روغنهای معدنی و شیمیایی برای بهبود فرآیند تولید و کیفیت لاستیکهای مصنوعی به یک استاندارد تبدیل شد.
استفاده از روغن پیرولیز در بازیافت لاستیک
در دهههای اخیر، روی کار امد. با افزایش آگاهی نسبت به مسائل زیستمحیطی، روغن پیرولیز که از فرآیند بازیافت لاستیکهای مستعمل به دست میآید، به صنعت لاستیک معرفی شد. این روغن علاوه بر کاهش هزینههای تولید، به حفظ محیط زیست کمک شایانی کرده است.
روغن پیرولیز بهطور گسترده در تولید لاستیکهای جدید و حتی بهعنوان سوخت جایگزین در برخی صنایع استفاده میشود.